Je bent aan het dollen met je zoon. Enthousiast neem je een aanloop om over de bank te springen, maar daarbij blijf je met wat tenen achter een stoelpoot hangen. De duikvlucht richting de bank
maak je wel af, want je zat toch al in die beweging. Vervolgens beland je kermend van de pijn op de bank en staat je zoon naast je te lachen. Hij denkt namelijk dat ook dit bij het spelletje
hoort. Auw! Als de pijn wat wegebt, denk je: ach, nog 3x auw roepen en 5 minuten rusten, zoals dat meestal gaat als je je teen gestoten hebt. Maar helaas gold dat deze keer niet voor mij. Eén van
de tenen begon wat te zwellen, een andere kleur te bekennen en nu strompel ik wat rond.
Je tenen, doorgaans verstopt in je sokken of in je schoenen, hebben een belangrijke functie bij het behouden van je evenwicht. Natuurlijk is dat bekend, maar je merkt het pas als één van je tenen
niet meer mee wil doen.
Of uitrekken. Zo lekker jezelf ongegeneerd uitrekken in de vroege morgen kan zo'n deugd doen. Reken maar dat je tenen dan meedoen, want halverwege die beweging was ik daar snel klaar mee. Auw.
Nou gaat dit enkel om wat minimaal functieverlies en niets ernstigs. Echter het maakte mij weer bewust hoe ingenieus lichaamsdelen met elkaar samenwerken om velerlei functies uit te oefenen.
Niets staat los van elkaar.
Woensdagavond tijdens een cursus kwam ter sprake hoeveel geluk je hebt als je levend onder het puin van een ingestort huis vandaan komt. Of is het meer dan alleen geluk? Zijn wij mensen sterker
en slimmer dan we beseffen? Zonder dat wij ons er altijd bewust van zijn, werken al onze cellen samen om te overleven. Om het grote geheel in stand te houden. Het simpele feit als het stoten van
mijn teen maakt mij dat duidelijk. Als er ergens functieverlies optreedt, merk je dat het grote geheel wat minder goed functioneert. Maar wat je ook merkt, is dat het lichaam zich doorgaans
herstelt. Dat gaat in veel gevallen vanzelf.
Trouwens, die cursusavond was een basis les over chakra's. Nou ... zo naar mijn teen kijkende, ben ik die les aardig aan het doorleven. Want je evenwicht behouden, lijkt me behoorlijk basis. En
de kleuren die ik op mijn teen zie verschijnen, doen mij toch sterk aan de kleuren van de chakra's denken.
De uitgekiende samenwerking van onze lichaamscellen en het zelfherstellend vermogen, blijft toch iets wonderlijks. Iets om zuinig op te zijn en zo af en toe eens bewust van te worden. Of zelfs
liefdevol te ondersteunen door goed voor jezelf te zorgen.
Die bewustwording kwam gisteren uit mijn tenen. Voor de rest geef ik ze de komende dagen wat rust.