Over frustraties, thuisonderwijs, thuiswerk en genieten
'Ayden, je mag me alléén storen als het huis in brand staat.'
'En als ik in brand sta?'
'Dan mag je het me ook laten weten.'
'Komt voor elkaar, mam.'
Succesvol werken tijdens lockdown 2.0 waarbij je 8-jarige thuisonderwijs krijgt, is gewoon een kwestie van goede afspraken maken. Toch?
Een half uur later werd er stilletjes op mijn deur geklopt. Het kon niet anders: dit was belangrijk! Ik excuseerde me, onderbrak mijn Zoommeeting en deed vervolgens de deur open. Daar stond hij met een prangende vraag: 'mag ik een snoepje?'
Een week daarvoor werd er een klein briefje onder mijn deur geschoven met daarop:
mach ik buiten spelen?
0 ja 0 nee
(kleur het juste antwoord)
Waarna de deur openvloog en er een potlood naar binnen werd gegooid.
Om het me makkelijk te maken, zeg maar.
Tot zover de illusie dat goede afspraken je een ongestoord werkmoment kunnen opleveren tijdens lockdown 2.0. Ondanks de duidelijk aangegeven begin- én eindtijd van je meeting. Ondanks de van te voren uitgelegde schoolopdrachten. En ondanks de instructies wat te doen als je het even niet meer weet. Het lijkt wel dat des te meer ik vasthoud aan afspraken en kaders, des te gefrustreerder ik word. De keren dat ik 's ochtends mijn pc aanzet om werk gedaan te krijgen en ik er 's avonds achter kom dat ik diezelfde pc ongebruikt weer uitzet ... Zucht. Als ik die frustratie niet weet los te laten dan ben ik echt een chagrijnige moeder met een kort lontje waarna ook mijn kind niet te genieten is. Loslaten is hét toverwoord.
Meer dan eens zeg ik tegen mezelf: ook dit gaat voorbij. Vermoedelijk sneller dan me lief is, ondanks mijn frustraties over werk wat blijft liggen. Voor ik het weet, zit hij weer op school. Dan zie ik niet meer hoe hij met zijn kleine handjes zijn potlood vasthoudt. Ik zie niet meer hoe trots hij is als hij zijn rekenwerk af heeft. Dan kan ik niet meer het ontbijt verstoppen achter de tablet om de illusie te wekken dat we ruim op tijd klaar waren voor de eerste Zoomsessie met de klas. Ik zie niet hoe hij zijn ridderpak aantrekt om als superheld deel te nemen aan de Zoomklas. Ik kan hem ook niet meer betrappen op het kijken van Youtube-filmpjes terwijl hij eigenlijk zou moeten lezen in zijn boek ('hoe weet jíj nou dat ik misschien niet aan het lezen ben?!'). Trouwens, het onderhandelen over zijn schooltaken is dan ook passé. Toegegeven, dat laatste zal ik niet zo missen, maar zijn uitgekiende argumenten wel. (Hij wordt echt politicus!)
Een lockdown gaat niet om vasthouden. Verre van dat. Een lockdown gaat om loslaten. Loslaten om het leuk te hebben thuis en het werkbaar te maken voor iedereen. Loslaten en oog hebben voor hetgeen er wél is. Loslaten om daarvan te genieten. Ook dit gaat voorbij. En dan, dan mag ik het aan het einde van de schooldag doen met 5 woordjes als antwoord op mijn vraag hoe zijn dag was: 'vraag maar aan de juf.'
Ondersteuning nodig?
Merk je dat je vast loopt? Tob niet verder, maar bespreek het. Met je huisgenoten, met school en/of op je werk. Je bent ook welkom bij mij voor een coachingsconsult. Ik luister zonder oordeel en ga samen met jou op zoek naar waar het werkelijk om draait om zo tot een doeltreffende oplossing te komen. Informeer vrijblijvend of maak een afspraak.
Reactie schrijven