En toen doofde er een lichtje ...

Drie weken geleden doofde er onverwachts een lichtje in ons midden. Zichzelf uitgeblazen. Zonder waarschuwing of teken vooraf.

Het was in de aanloop naar het feest van Sinterklaas. Mijn zoon van 8 keek enorm naar de Sint uit. En ik stiekem ook. Dit zou toch echt het allerlaatste jaar zijn dat hij nog geloofde. Mijn God, hoe waar was dat! Naast cadeautjes hadden we een erg verdrietige boodschap voor hem over iemand die ons dierbaar was. Als achtjarige er achter komen dat er mensen zijn die het moeilijk hebben, die geen oplossing meer zien, maar ook geen hulp vragen. Die voor een tijdelijk probleem een permanente oplossing kiezen en vele dierbaren, waaronder mijn zoon, met vragen achterlaten. Het is de realiteit dat de wereld soms grijs en grauw is. Je hoopt dat je kind dat pas zo laat mogelijk ontdekt. Het allerlaatste jaar dat hij geloofde. Niet alleen in de Sint, maar ook in een wereld waarin alles goed is. Als mama breekt je hart.

Het thema zelfmoord leek dit jaar al eerder dichtbij te komen in mijn omgeving. Steeds meer mensen lijken de  moed te verliezen. De verstrengde maatregelen baren me daarom zorgen. We kijken vooral naar de levens die we hiermee redden. Maar hoeveel levens gaan we met de gekozen strategie hierdoor verliezen? Levens van mensen die lijden in stilte en die we niet direct in het vizier hebben.

De overheid lijkt een onverstoorbare focus te hebben op een oplossing buiten ons. Het vaccin zou ons uit een benarde positie gaan halen en tot die tijd moeten we blijven volhouden. Het maakt ons afhankelijk en weerloos. Na al die maanden wordt er nog altijd weinig gesproken over leefstijl, terwijl duidelijk is dat onze gezondheid en onze verbinding met de natuur in deze belangrijke factoren zijn. We kunnen zelf veel doen om weerbaarder te worden. Misschien is dit ook exact de uitdaging die de natuur op dit moment voor ons heeft.

Gaan we als maatschappij op de juiste manier om met het leven én de dood? Zou de huidige situatie ons ondertussen niet uitdagen om daar anders naar te gaan kijken? Is het leven eigenlijk wel maakbaar? En als dit al het geval is, creëren we (jij én ik) dan op de juiste manier een maakbaar leven? Het zijn niet de meest simpele vragen, maar toch denk ik dat ze ondertussen gesteld mogen worden.

Verstrengde maatregelen zorgen voor veel voors en tegens. Het probleem van polarisatie is dat we minder goed naar elkaar luisteren waardoor we niet ontdekken dat de welles en nietes wellicht hun oorsprong vinden in precies dezelfde angst.

De terugkeer van het licht

De Winterzonnewende, het Yule feest en Kerst zelf ... ze dragen hoop met zich mee. En eigenlijk meer dan dat. In de donkerste dagen laat de natuur ons zien dat de terugkeer van het licht niet alleen een hoop is, maar gewoonweg een zekerheid. Daarom vieren we in deze periode de terugkeer van het licht.

Laten we verbinden met Kerst, op wat voor manier dan ook, en niet polariseren of vereenzamen. Laten we luisteren naar elkaar. Naar onze voors en tegens. Naar onze angsten en onze hoop. En vooral naar mensen die steeds stiller worden. Laten we de spaties tussen hun woorden proberen op te merken alsmede de witregels die volgen na hun punten. Laten we tijdens de donkerste dagen elkaar attenderen op de terugkeer van het licht en dat vieren in verbondenheid en de hoop dat geen enkel lichtje de noodzaak voelt om zichzelf te doven.