Om 9:45 uur stond ik op de parking bij deze berg en keek ik omhoog. Wat een grootsheid! Een gevoel van ontzag voor deze berg en de natuur viel over me heen. 'Wat zijn we als mens toch nietig
hè.', zei ik tegen de anderen. Ze knikten. Ik keek naar de top en er was maar één ding wat me bezig hield: HOE? Hoe geraak ik op die top? Ik wist het even niet meer. Vanaf die parking leek dat
werkelijk onmogelijk.
Maar toch, we gingen op weg. Vrij snel passeerden we een bordje. Pech de Bugarach stond er op. Daaronder stond 1h40. Het kon klaarblijkelijk nog sneller en ik vond 2 à 3 uur al een optimistische schatting. Op het bordje stond ook een pijltje naar rechts. Het wees naar een pad welke ons naar de top zou leiden. Of lijden, dat was mij nog onduidelijk op dat moment. Toegegeven, ik had er toch wel wat schrik voor.
Onze weg naar boven legden we af in stilte. Soms zingend. Soms elkaar plagend.
Maar vooral genietend van het uitzicht. De eerste helft van de tocht had ik nog steeds schrik. De twijfel of ik dit zou redden. En de vraag met hoeveel hoofdpijn ik vervolgens van die berg af zou
komen. Het hield me in zijn greep. De angst voor het falen van mijn eigen lijf duikt nog geregeld op.
'Ik denk dat we al op driekwart zijn.', hoorde ik één van de vier zeggen. Ik keek om. Warempel, we zitten boven de begroeiing en inderdaad we zitten eigenlijk al best hoog. Wauw, dit gaat
voortvarend. Ik keek omhoog. Het pad wat ons tot hier geleid had, toonde zich niet meer. Het werd vanaf hier klauteren op de stenen. Soms liet het pad zich weer zien, maar vaak ook niet.
Vanaf hier moest je zelf op zoek naar je weg naar de top. De wind ging zich er ook mee bemoeien en trok aan. Hij werd zelfs vlagerig.
De HOE-vraag, waarmee ik deze tocht begon, was overbodig geworden en gaf ik
mee aan de wind. De twijfel en angst maakten een knieval, want net voor de top maakte een mantra zich meester van mij. Als ik dit kan, kan ik alles! Met die woorden in mij klom ik naar de top en
werd ik het hoogste punt van de Bugarach. Ik trotseerde de wind en kon er zelfs in gaan hangen, zonder van die berg afgeblazen te worden. Het was een gevaarlijk spelletje met mijn evenwicht en de
onvoorspelbaarheid van een vlagerige wind. Daar op die top werd ik één met de krachten van moeder natuur. Ik … ik kan alles.
Stiekem had ik al op de klok gekeken. In 2 uur hadden we de Bugarach meester gemaakt. In die 2 uur had ik veel inzichten gekregen. Dat ik mijn eigen pad moet volgen en soms zelf moet creëren. Dat
ik me niet zozeer moet focussen op het einddoel, maar vooral moet genieten van mijn avontuur onderweg. En dat ik op die manier op plekken kom die ik niet voor mogelijk houd. En … dat ik, vroeg of
laat, alles kan.
Op de weg terug keek ik geregeld achterom. Vrij snel kwam het ontzag voor die berg weer terug en kon ik niet geloven dat ik op die top gestaan had. Toch was het gevoel anders dan die ochtend op de parking. Ik had de mens nietig genoemd, maar de beklimming had me iets doen inzien. Nietig? Wij zijn als mens niet nietig. Dat houden we onszelf voor. Die gedachte maakt ons klein. Wij mensen zijn ook natuur en dat maakt ons net zo krachtig als die bijzondere berg Bugarach.
Reactie schrijven
Mama uil (vrijdag, 07 september 2018 19:55)
Gewoon fantastic, hoe jij dit avontuur verwoordt, mijn souldochterke, Druideske... Ja jij kan alles, de kracht en energie zitten in jou ����
Paul (vrijdag, 07 september 2018 20:53)
Een hele mooie omschrijving van jouw avontuur, je hebt ontdekt hoe krachtig je bent, en dat allemaal met een prachtig uitzicht er bij �
Natascha (vrijdag, 21 september 2018 11:39)
Dank jullie wel voor de mooie reacties!